Noce spadających gwiazd

Od wielu już dni "cierpię" na swoisty komputerowstręt. Zdjęcia niezgrane z aparatu, nienapisane teksty i wiadomości wciąż przekładane z dnia na dzień, byle jeszcze dzisiaj nie włączać tego pudła, które zaraz wyciągnie w moją stronę swe wirtualne macki, próbując wciągnąć mnie w swoje odmęty.

A dni tak dobre, spokojne,

chłodne, pochmurne, deszczowe.

Spacery wśród na wpół już zżętych pól.

Ciepłe skarpetki, wełniane ponczo i pled.

Stos książek przyniesionych z biblioteki.

Jedne czytane "na raz", inne smakuję powoli,

delektując się każdym zdaniem.

Gorąca herbata w porcelanowych filiżankach.

Zapach i smak ciasta drożdżowego. 

Z wiśniami i masłem.

Wedlowska czekolada w zielonych filiżankach 

przy ciepłym świetle lampy naftowej.

Herbaciane róże w wazonie.

W tle Pieśni naszych ojców albo szanty,

by przywołać jeszcze nadmorskie wspomnienia.

Nocą spacery pod spadającymi gwiazdami

- wszak teraz właśnie noce Perseidów -

przy zachodzącym powoli Księżycu.

Nie wiem, gdzie przez pół dnia podziewa się mój telefon.

Laptop kurzył się przez wiele dni na półce, nieużywany.

Nie wiem, co słychać w facebookowym świecie.

I tak mi z tym dobrze.

Lubię życie prawdziwe.