(nie)codzienności moje krakowskie

Miasto Literatury

Światowy Dzień Książki
świętowałyśmy - a jakże! -
w Mieście Literatury UNESCO.
A w nim wiosna taka piękna,
że chce się iść przez życie piechotą.

 

wieczór z Aprilanną

Najpierw Ona przyjeżdża do mojego Miasta.
Później razem jedziemy do Miasta,
które było Jej.
Prowadzi mnie obcymi uliczkami
do miejsca, którego nie znam.
Do miejsca, które oczarowało mnie
od pierwszej chwili.
Tam, gdzie jest 8 stolików.
Tam właśnie jemy wyśmienitą kolację.

Tamtego wieczoru razem z Aprilanną
w Mieście Muzyki UNESCO
słuchamy wspaniałego koncertu.
Niezwykłą atmosferę tworzą nie tylko
piękny głos wokalistki,
zachwycające aranżacje dźwiękowe,
czy głębokie treści piosenek,
ale przede wszystkim fakt,
że tak wiele znanych twarzy dookoła.
Również na scenie.
Niezapomniany czas.

 

 

 

ul. Bohaterów Getta

W tamtym mieście
na ulicy Bohaterów Getta
znajdował się przystanek.
Jako mała dziewczynka
głowiłam się nad tym, co to znaczy.
Co to jest to getto i kim byli
jego bohaterowie.

Nie możemy wrócić im
życia i wolności,
młodości i marzeń
poległych wśród ognia
ruin i wystrzałów.
Możemy podarować
im tylko pamięć.

Jeszcze - choć to już 73 lata...

Jeszcze to według mnie jeden z najbardziej
poruszających wierszy o Holokauście.

Jeszcze

Wisława Szymborska

W zaplombowanych wagonach

jadą krajem imiona,

a dokąd tak jechać będą,

a czy kiedy wysiędą,

nie pytajcie, nie powiem, nie wiem.

Imię Natan bije pięścią w ścianę,

imię Izaak śpiewa obłąkane,

imię Sara wody woła dla imienia

Aaron, które umiera z pragnienia.

Nie skacz w biegu, imię Dawida.

Tyś jest imię skazujące na klęskę,

nie dawane nikomu, bez domu,

do noszenia w tym kraju zbyt ciężkie.

Syn niech imię słowiańskie ma,

bo tu liczą włosy na głowie,

bo tu dzielą dobro od zła

wedle imion i kroju powiek.

Nie skacz w biegu. Syn będzie Lech.

Nie skacz w biegu. Jeszcze nie pora.

Nie skacz. Noc się rozlega jak śmiech

i przedrzeźnia kół stukanie na torach.

Chmura z ludźmi nad krajem szła,

z dużej chmury mały deszcz, jedna łza,

mały deszcz, jedna łza, suchy czas.

Tory wiodą czarny las.

Tak to, tak, stuka koło. Las bez polan.

Tak to, tak. Lasem jedzie transport wołań.

Tak to, tak. Obudzona w nocy słyszę

tak to, tak, łomotanie ciszy w ciszę.

Just be held...

Po raz kolejny przekonuję się,
że czasami to tego stanu
niesamowitego szczęścia
i rozpierającej radości
wystarczy tylko jeden krok.

Jeden krok w stronę Źródła.

Stop holding on

Just be held...

I Pan będzie ciebie stale prowadził 

i nasyci twoją duszę nawet na pustkowiach, 

i sprawi, że twoje członki odzyskają swoją siłę, 

i będziesz jak ogród nawodniony 

i jak źródło, którego wody nie wysychają.

Iz. 58:11

"W Tobie, Panie, ufność pokładam..."

J. przysyła mi niezwykły utwór.
Piękne, niesamowite słowa
wtopione w ciepłe dźwięki.

Powierz, zaufaj, odpocznij...
najpierw trzeba jednak
stoczyć najcięższą z bitw.

Pieśń wielkiej ufności

"Bóg naszym schronieniem, źródłem naszej siły, 

zawsze dostępna pomocą w trudnościach.

Dlatego niestraszne nam trzęsienia ziemi

Ani ruchy gór na dnie potężnych mórz.

Niech sobie szumią, niech pienią się ich wody -

Góry przecież drżą, gdy On okaże moc."

Psalm 46:2-4*

*W przekładzie Piotra Zaremby

once upon a time

Rok to może być bardzo dużo

albo bardzo mało.

I tylko żonkile pachną tak,

jakby zupełnie nic się nie stało.

I have learned that faith means trusting in advance 

what will only make sense in reverse.

Philip Yancey