Powroty

Aby wrócić do, trzeba najpierw wyjechać z.
Dobrze, gdy wyjazdy są niezbyt ciężkie, a powroty miłe.

Powroty.

To nie tylko ludzie i miejsca.

Czasem są to wspomnienia.

A czasami…

Książki.

Lubię wracać do ulubionych lektur, lubię mieć je na półce, pod ręką, by móc po nie sięgnąć, gdy tylko przyjdzie ochota.

Lubię odnawiać znajomości z bohaterami, przypominać sobie wydarzenia. Kiedy nie czekam już w napięciu na co-będzie-dalej, za to mogę zwrócić uwagę na detale, które przy pierwszym czytaniu mi umknęły.

W miniony weekend spotkałam się znów z Anią. Ale już nie tą z Zielonego Wzgórza, chociaż wciąż trochę tak. Anią nieco starszą, bo już na uniwersytecie. To niesamowite – chodziłyśmy razem do szkoły podstawowej, ona szybciej dorosła i poszła na studia, a jednak...   i tak teraz razem studiujemy ;)

Lubię spojrzeć na ulubioną książkę z dzieciństwa z perspektyw dziś. Staram się przypomnieć swoje odczucia podczas czytania wtedy i porównać je z tymi dzisiejszymi. Podczas lektury znalazłam kilka fragmentów, których w ogóle nie pamiętałam, których głębszego przesłania nie umiałam odczytać jako mała dziewczynka. Oto jeden z nich:

„…Ania wolnym krokiem szła do domu. Ten ostatni wieczór wiele zmienił w jej życiu. Choć wszystko było pozornie takie samo, to w duszy dziewczyny zrodziło się uczucie, które nadało jej życiu głębszy sens. Nie wolno jej, tak jak Ruby, stanąć w obliczu śmierci, lękając się czegoś nieznanego, do czego nie przygotowały jej myśli, ideały i aspiracje. Przecież drobne sprawy i przyjemności codziennego życia nie powinny być jego celem. Należało szukać celów wyższych; życie w niebie powinno zaczynać się tu na ziemi.” (L.M. Montgomery, Ania na Uniwersytecie)