Harrods & hats

Spacerując dziś po Kensington i Knightsbridge, przechodziłam obok Harrodsa. Weszłam na chwilę do tej świątyni konsumpcji i luksusu, ot pozwiedzać sobie troszkę. I przepadłam. Absolutnie skradło moje serce stoisko z... kapeluszami! Ogromnie żałowałam, że każdy z nich kosztował małą fortunę. Najchętniej wzięłabym wszystkie. Albo przynajmniej połowę z nich.

Czasami żałuję, że nie urodziłam się w czasach, gdy bycie lady było najzwyczajniejszą, zrozumiałą samą przez się, rzeczą pod słońcem... I pomyśleć, że jeszcze wcale nie tak dawno temu wyjście z domu bez kapelusza uchodziło niemalże za nieprzyzwoite, a co najmniej nieeleganckie.

good to call you my city

Pomyślałam tak sobie, gdy tamtego wieczoru jechałam autobusem z lotniska. 

I nazajutrz spacerując nad Tamizą. Tego dnia, gdy Big Ben zamilkł na cztery lata.

Z powodu remontu. Będzie mi brakować jego bicia.

(Że też muszą robić renowacje akurat teraz gdy tu mieszkam!)

My darling London, dobrze nazywać cię moim miastem. 

Do tych pól malowanych zbożem rozmaitem...

...i złotym sierpniowym słońcem...

Zdjęcia mogą oddać kształty i krajobrazy

- czasem nawet kolory -

ale jak uwiecznić zapach skosznej trawy,

wieczorny koncert świerszczy,

powiewy rześkiego wiatru w upalny dzień,

zapach suszonych grzybów,

smak szarlotki, jabłecznika z rumem 

i ogórków małosolnych?

 

Jak opisać ten złoty kolor zielonych koron drzew

i błękitno-purpurową mgiełkę unoszącą się o zmierzchu

nad ciemniejącym zarysem gór;

przyjemność wieczornego powietrza 

i porannego chłodu;

blask księżyca w pełni

i szelest skrzydeł przelatującego nietoperza?

Tęsknoty i marzenia,

wspomnienia i oczekiwania

nanizane na koraliki kolejnych

szybko umykających dni.

O czymże dumać? 

 

Polskie wakacje.

Choć naprawdę długie

i tak mijają zbyt szybko.